Huurdersraad Hardinxveld-Giessendam

 

Column

                  Joop Kuipers

                                 Onderstaande column's zijn op persoonlijke title geschreven.

Bevroren huur, bevroren beloften

 

5 mei 2025

Het blijft je bezighouden.

Eerder schreef ik “De huur blijft gelijk, maar wat kost het echt) Nederland zucht onder een wooncrisis van historische proporties, komt het kabinet met een daad, van ongekende lafheid, een huurbevriezing opgenomen in de voorjaarsnota in 2025 en 2026 lijkt sympathiek. In werkelijkheid? Een financiële strop voor woningcorporaties en een dolksteek in de rug van iedereen die snakt naar een betaalbaar dak boven het hoofd.

Tijdens de verkiezingscampagnes regende het gouden beloftes. Bouwambities vlogen over tafel. Mooie afspraken in de Nationale Prestatieafspraken iedereen zou weer kunnen wonen. Maar nu de werkelijkheid aan de deur klopt, duikt de grootste liegende coalitie van de laatste jaren van Nederland achter symbolische schijnmaatregelen. Resultaat? (Mogelijk) geen huurverhoging, maar dan ook geen nieuwe sociale huurwoningen. Sterker nog, zelfs nul bouwen is ineens bespreekbaar.

Deze huurbevriezing is geen verlichting, het is een blok aan het been van de sociale woningbouw. Huurdersorganisaties snappen het deels, want niemand wil geconfronteerd worden met extra lasten. Maar velen zouden prima akkoord zijn gegaan met een gematigde verhoging van bijvoorbeeld 3%, juist om ruimte te maken voor broodnodige investeringen. Want wat is erger, een paar euro per maand erbij, of jarenlang vastzitten in je studentenkamer of omdat doorstroming ineens een utopie blijkt, omdat er nergens een woning vrij komt?

Sociale woningcorporaties willen bouwen, ze staan in de startblokken, de plannen liggen klaar. Maar het zijn de politieke handboeien, stapels regels, gierende bouwkosten, slome besluitvorming die hen verlammen. En dan nu ook nog deze (mogelijke) huurbevriezing, die als een mokerslag hun investeringskracht sloopt.

Stop met mauwen, ga bouwen, of stap op

Onder leiding van Dick Schoof, of moeten we gewoon eerlijk zijn en zeggen onder leiding van Geert Wilders. Dreigt Nederland in een bestuurlijke nachtmerrie te belanden. Een ploeg ministers zonder richting, zonder visie, zonder kompas. Een kabinet dat regeert met ideologische spierballentaal, maar geen idee heeft waar het werkelijk mee bezig is. Terwijl de samenleving piept en kraakt, en de woningnood mensen tot wanhoop drijft, blijven de plannen, rapporten en praatshows zich opstapelen.
Maar huizen? Die blijven uit.

Compenseer corporaties, geef ze toegang tot fondsen zonder bureaucratische jungle. Maak nú bouwgrond beschikbaar. Niet in 2030. Niet na vijf jaar aan tafel zitten. Versnel vergunningen, knip door die verstikkende linten van regelgeving en laat standaardprocedures leidend zijn. Laat geen woonwijk sneuvelen op een zienswijze over een vleermuisroute.

 

Geen woorden maar woningen

3 mei 2025

 

De woningnood in Nederland is geen natuurverschijnsel. Het is het gevolg van politieke traagheid, bestuurlijke stroperigheid en een schrijnend gebrek aan daadkracht. Terwijl honderdduizenden Nederlanders smachten naar een betaalbare woning, zitten woningcorporaties op slot. Niet omdat ze niet willen bouwen, maar omdat ze worden tegengehouden. De roep om meer sociale woningbouw klinkt al jaren luid, maar beleid blijft steken in vergaderingen, rapporten en vrome intenties. Het is tijd voor actie. Geen woorden meer, maar woningen.

De paradox is schrijnend, we hebben woningcorporaties die dolgraag willen bouwen, en een samenleving die schreeuwt om betaalbare woningen. En toch komt de productie nauwelijks op gang. Dat komt omdat corporaties aan alle kanten worden afgeremd. De stapeling van regelgeving, stroperige vergunningprocedures, stijgende bouwkosten én politieke spelletjes op lokaal niveau maken van sociale woningbouw een hindernisbaan. Voeg daar de huurbevriezingen aan toe, opgelegd door de politiek onder het mom van bescherming en het resultaat is een sector die financieel wordt uitgehold. Goed bedoeld beleid wordt zo een blok aan het been van de bouwopgave.

Een structurele aanpak is nodig. Woningcorporaties moeten weer de ruimte krijgen om te doen waar ze voor zijn opgericht: bouwen voor mensen met een smalle beurs. Dat vraagt om actie op drie fronten: landelijk beleid, gemeentelijke samenwerking en financiële ruimte.

Deze regering stoppen met het financieel uitknijpen van corporaties. De verhuurderheffing is afgeschaft, maar dat is niet genoeg. Huurbevriezingen zonder compensatie zijn funest voor de investeringskracht. Als de inkomsten dalen, dalen de mogelijkheden om te bouwen mee. Kabinetsbeleid moet corporaties ondersteunen in plaats van beperken. Richt een structureel fonds op waaruit direct kan worden geïnvesteerd in sociale woningbouw, zonder bureaucratische barrières.

Ook op gemeentelijk niveau moet het roer radicaal om. Te vaak blijven plannen van woningcorporaties hangen in politieke discussies, amendementen en belangenspelletjes in de gemeenteraad. Daarmee verliezen we kostbare jaren. Gemeenten moeten woningcorporaties als partners behandelen, niet als aanvragers die toestemming moeten komen vragen. Plannen die rijp zijn voor uitvoering moeten direct op tafel komen en van tafel af, richting de bouwplaats.

Maak grond beschikbaar. Grond is de motor van woningbouw, en gemeenten moeten de aankoop en toewijzing ervan voor sociale woningbouw als absolute prioriteit behandelen. Geen grondspeculatie of vertraging voor andere belangen, maar strategisch verwerven met één doel, bouwen voor de mensen die nu geen kant op kunnen.

De wooncrisis vraagt geen nieuwe onderzoeken of taskforce. Wat nodig is, is politieke moed. Durf. Doen. Kabinet en gemeenten moeten de woningcorporaties de ruimte, middelen en medewerking geven om weer te kunnen bouwen. Geen loze beloftes of uitstel meer, maar concrete daden.

 

Wat wordt er werkelijk bevroren?

 

17 april 2025

Eerder schreef ik. Je zou bijna gaan juichen. Geen huurverhoging in 2025 en 2026. Alsof het kabinet je een miljoen schenkt in een gouden envelop van de Postcodeloterij. De partijleiders van de coalitie lopen erbij alsof ze presentatrice persoonlijk zijn, lachend, juichend, handen in de lucht. Het is gênant. Dit is geen bestuur, dit is een theatershow. En de Nederlandse kiezer? Die krijgt intussen de rekening gepresenteerd.

Want wat wordt er werkelijk bevroren? Niet alleen de huur, maar ook het gezond verstand. Onderhoud? Bevroren. Nieuwbouw? Bevroren. Verduurzaming? Bevroren. Alles wat cruciaal is voor de toekomst van wonen in Nederland, verdwijnt geruisloos onder het tapijt van deze zogeheten ‘koopkrachtmaatregel’.

Geen politicus die het hardop zegt, maar woningcorporaties verliezen met deze maatregel honderden miljoenen. Geld dat anders was gegaan naar het opknappen van verouderde wijken, het bouwen van nieuwe huizen voor starters en het verduurzamen van bestaande woningen. Maar in plaats van eerlijk te zijn, waar blijft de compensatie van het Rijk. De coalitie verkoopt het als een cadeautje. Toch had het ook anders gekund, een landelijkvoorstel van de huurverhoging met 3% zou waarschijnlijk door elke huurdersorganisatie aanvaard zijn.

Neem nu de uitgesproken euforie over de binnengehaald speerpunten van de coalitiepartijen die partijen van de coalitie hebben binnengehaald bij het overleg van de voorjaarsnota. Alsof het een feestje was. De fractievoorzitters paradeerden met hun statements, alsof ze op een benefietgala stonden in plaats van bij de verantwoording van hun beleid van korte termijn scoren, lange termijn lijden.

Binnenlandse Zaken? Mooie praatjes over leefbaarheid, maar nul concrete investeringen in betaalbare woningbouw.
Klimaat en Energie? Bezuinigen op verduurzaming, maar ondertussen wel blijven roepen dat we de klimaatdoelen willen halen.
Financiën? Sober begroten, noemen ze dat. Lees, schrappen in de basisbehoeften van burgers om belastingvoordelen voor grote bedrijven te behouden.
Sociale Zaken? Wéér geen plan voor de koopkracht van werkenden en gepensioneerden. De middenklasse wordt uitgehold terwijl Den Haag selfies maakt.

Wat deze coalitie doet, is kiezen voor de schijn van succes boven structurele oplossingen. Voor het beeld boven de burger. Voor de kop boven de inhoud.

De kiezer verdient beter dan dit toneelstuk.
Wat je niet hoort in de juichverhalen van de coalitie, de keiharde realiteit die woningcorporaties raken. Zij worden geacht te bouwen, verduurzamen, onderhouden maar met minder middelen.
De compensatie? Geen spoor van te bekennen. Wie gaat die verduurzaming straks betalen? Juist, de huurder zelf, via achterstallig onderhoud, uitgestelde projecten en hogere energiekosten.

Deze huurbevriezing is iets moois voor de nu zittende sociale huurder, maar is niets meer dan een politiek doekje voor het bloeden.

Dat is niet leiden. Dat is misleiden. En de kiezer ziet het. 

16 april 2025

De huur blijft gelijk, maar wat kost het echt?

 

Je zou bijna gaan juichen. “Geen huurverhoging in 2025!” staat er op de brief die je in de bus krijgt. Je zou het willen inlijsten, er een toast op uitbrengen. Even geen tientjes erbij, even geen extra rekensommetjes aan de keukentafel. De politiek scoort een makkelijke hit bij het publiek, het klinkt sociaal, rechtvaardig, zelfs een beetje menselijk.

Maar laat je niets wijsmaken. Wij waren ook tegen de hoogte van de voorgestelde huurverhoging. Dus wat nu is bekokstoofd is geen cadeautje. Het is een sigaar uit eigen doos, en die doos is al halfleeg gerookt.

Want achter het zogenaamd feestelijke nieuws van huurbevriezing gaat een politieke goocheltruc schuil waar David Copperfield nog een puntje aan kan zuigen. Die 'huurbevriezing' klinkt goed, maar voelt al snel als bevriezing van alles wat ertoe doet: onderhoud, nieuwbouw, verduurzaming. Waarom? Omdat de woningcorporaties de rekening mogen ophoesten. Niet de rijksoverheid. Niet de staatskas die overloopt van miljardenoverschotten. Nee, het zijn de sociale woningbouwers die moeten bloeden. En met hen, de huurders.

Want minder huurinkomsten betekent simpelweg minder geld om te bouwen, om te isoleren, om aan te passen, om te zorgen. Geen verdienmodel, geen investeringsruimte. Geplande projecten verdwijnen in diepe bureaulades. De bouw van sociale huurwoningen blijft steken in mooie PowerPoint-dia’s. De wachttijden lopen op, de kansen voor je kinderen of kleinkinderen kelderen. En dat lekkende kozijn? Zet het maar op je wensenlijst voor kerst, misschien heb je geluk.

Ondertussen? Zakt de huurtoeslag voor veel mensen gewoon mee. Je “winst” verdampt, want de staat houdt stilletjes zijn hand open. En voor huurders die het wel zouden kunnen betalen? Die profiteren vrolijk mee, zonder dat ze het nodig hebben. Een generieke maatregel met een selectieve schadelast. Dat is geen sociaal beleid, dat is beleid voor de bühne.

Als dit kabinet écht om huurders gaf, dan zou het de corporaties compenseren. Volledig. Punt. Dan zouden plannen voor nieuwe sociale woningen niet in de ijskast belanden. Dan zouden mensen niet vastzitten in tochtige huizen zonder perspectief. Dan zou huurbevriezing geen korte termijn plakkertje zijn, maar een opstap naar structurele verbetering.

Maar nee, de overheid speelt mooi weer met andermans portemonnee. En de prijs? Die betalen wij.

Dus zeg maar, wat koop je voor een huur die even niet stijgt, als je er straks geen woning meer voor terugkrijgt? Als je kind geen dak boven het hoofd vindt? Als je thuis oud moet worden in een woning die daar totaal niet op ingericht is?

Huurbevriezing zonder compensatie is geen overwinning. Het is stilstand, en stilstand is hier niets minder dan beleid dat langzaam achteruitrolt. En jullie? De sociale huurder, zitten erin, zonder kompas. 

1 januari 2025

Samen naar een woning bouwende toekomst

 

Het einde van het jaar is altijd een bijzonder moment. Het nodigt ons uit om stil te staan bij wat is geweest en vooruit te kijken naar wat komen gaat. Voor ons, sociale huurders, is het een kans om hoopvol te dromen over een toekomst waarin meer sociale huurwoningen werkelijkheid worden. Waar doorstroming niet langer een vage belofte is, maar een tastbare kans. En waar iedereen, jong en oud, zich thuis kan voelen in een gemeenschap gebouwd op saamhorigheid en respect.

Het is waar, de uitdagingen zijn groot. Onze samenleving voelt soms zwaar en verdeeld aan. Polarisatie lijkt overal op te duiken, en toch geloven wij dat saamhorigheid sterker is dan verdeeldheid. Juist in deze tijd kunnen we laten zien wat we waard zijn als gemeenschap, als buren, als mensen die elkaar zien en steunen.

Dit jaar hebben we gezien dat de positie van sociale huurders meer aandacht kreeg. De woningnood is schrijnend, maar er worden stappen gezet. En terwijl we ons realiseren dat we er nog lang niet zijn, mogen we hoopvol blijven dat jongere generaties een thuis vinden, dat ouderen de zorg en ondersteuning krijgen die ze verdienen, en dat sociale huur voor iedereen een solide basis biedt, een plek om te leven, niet slechts te overleven. Laten we hopen dat plannen daadwerkelijk vruchten afwerpen. Dat jongere huurders de kans krijgen om een thuis te vinden en oudere huurders de ondersteuning krijgen die ze verdienen.

Maar verandering begint niet alleen bij beleidsmakers en woningcorporaties. Het begint ook bij ons, als sociale huurders hebben we de kracht om onze buurten en wijken tot bloeiende gemeenschappen te maken. Een luisterend oor bieden, een helpende hand uitsteken, elkaar versterken in plaats van tegenover elkaar staan, dat is wat ons verder brengt.

Laten we ons niet laten ontmoedigen door de negatieve verhalen of de harde geluiden in de samenleving. Woorden hebben kracht. Ze kunnen wonden slaan, maar ook helen. Ze kunnen verdelen, maar ook verbinden. Laten wij kiezen voor verbinding. Voor een samenleving waarin iedereen ertoe doet, ongeacht achtergrond, kleur of overtuiging.

Voor ons als Huurdersraad betekent dit ook dat we elkaar blijven steunen. Dat we de stem van de sociale huurder laten horen en blijven strijden voor meer woningen, betere voorzieningen en een rechtvaardig beleid. Essentie lijn als sociale huurder geen bijzaak, wij zijn een essentieel onderdeel van een samenleving die streven naar inclusiviteit en vooruitgang.

Het nieuwe jaar biedt ons een pittige discussie. Bijvoorbeeld een te hoog landelijk huurverhogingsvoorstel voor 2025.  We zullen de uitdaging met hoop en vastberadenheid aangaan. Laten we bouwen aan een samenleving waarin niemand wordt achtergelaten. Een samenleving waarin we kleur bekennen, niet tegen elkaar, maar voor elkaar.

Het bestuur van Huurdersraad Hardinxveld-Giessendam wenst iedereen een gezond, liefdevol en hoopvol nieuwjaar.

Samen kunnen we bouwen aan het verschil.

13 oktober 2024

De échte crisis, waar zijn de huizen?

Terwijl het land volop in de ban is van de zogeheten ‘asielcrisis’, woedt er een veel grotere ramp, een die sluipend, maar vernietigend is, de woningcrisis.

De huidige Politici roeren de trom van migratieproblematiek, alsof de instroom van vluchtelingen de hoofdreden is dat we klem zitten. Maar laten we eerlijk zijn, de asielcrisis is geen woningcrisis. Het is de groeiende leemte in onze steden en dorpen, het gat waar huizen hadden moeten staan, die ons land verlamt.

Jaren van onder investering en beleid uitstellen hebben gezorgd voor een tekort aan meer dan 300.000 woningen. Jongeren blijven bij hun ouders hangen tot ver na hun 30ste, stellen hun dromen van een eigen plek en gezin uit. Ouderen, die hun grote huizen graag willen verruilen voor iets kleiner, (doorstroming met behoud van de oude huur) zitten vast omdat er simpelweg geen kleinere woningen beschikbaar zijn. Dit is de echte ramp.
En het kabinet kijkt toe. Of nee, het kijkt weg.

Het lijkt wel alsof we al jaren in een collectieve illusie leven waarin het gebrek aan woningen door alles en iedereen wordt veroorzaakt, behalve door politiek falen. Terwijl woningprijzen door het dak schieten en de huren (sociale) onbetaalbaar worden, is de bouw van nieuwe huizen steevast te traag, bureaucratisch, of blijft zelfs volledig uit. En nu, met een kabinet dat zijn laatste adem uitblaast, wordt het asielbeleid naar voren geschoven als dé crisis van het moment. Maar dat is afleiding. Een bliksemafleider om kiezers te paaien die nerveus worden van migratie, terwijl de werkelijke uitdaging, de woningcrisis, als een schaduw boven de samenleving hangt.

Wanneer dringt het tot de coalitie door dat de asielzoekers niet de huizen bezetten die er niet eens zijn? Het is alsof men de illusie creëert dat als er minder asielzoekers zijn, er meer woningen zouden zijn. Het zijn juist decennia van politieke besluiteloosheid en het vasthouden aan verouderde regels die ons hebben opgezadeld met een tekort aan woningen.
De verantwoordelijkheid ligt bij de overheid, niet bij nieuwkomers.

Er zijn draconische maatregelen nodig, en wel nu. Wat als we het woningtekort eens met dezelfde urgentie zouden aanpakken als de asielinstroom? Stel je voor dat de bouw van huizen dezelfde politieke prioriteit zou krijgen. Het afschaffen van bureaucratische hindernissen, het beschikbaar maken van bouwgrond, en het verlagen van de winsthonger van grote vastgoedontwikkelaars zouden bovenaan de agenda moeten staan.

Het is tijd om niet meer weg te kijken. De woningcrisis is geen 'potentiële' ramp die in de verte gloort, maar een realiteit waar honderdduizenden Nederlanders elke dag mee geconfronteerd worden. Een recht op wonen zou geen droom moeten zijn, maar een basisvoorwaarde van ons sociale contract.

Laten we niet langer afgeleid worden door schijncrisissen die worden opgeblazen om politieke winst te behalen. Nederland word wakker.

 

10 september 2024

Ouderen

Vaak gedefinieerd als mensen boven de 55 jaar, vormen een unieke groep in onze samenleving. Maar wat betekent het eigenlijk om "oud" te zijn? Is het slechts een leeftijdsgrens, of draait het om de mate van fysieke en mentale vitaliteit? Vaak schuurt het beeld van ouderdom tegen vooroordelen aan, traag, achterhaald, en soms zelfs gezien als een last voor de maatschappij. Dat is waar de spanningen met de jongere generatie ontstaan, zeker in het kader van de woningcrisis.

Stel je voor als 71-jarige, je zou jezelf misschien niet zo snel in de categorie "oud" plaatsen. Je bent vitaal, denkt scherp, leeft met een blik op de toekomst. Maar vanuit het perspectief van een 27-jarige of zelfs een 50-jarige, lijkt het misschien alsof je tot die "bezetters" behoort. De ouderen zouden zogenaamd de woningen bezetten waar jongeren om strijden. Ze blijven vaak langer in hun huizen, huizen die misschien te groot zijn nu de kinderen het nest verlaten hebben. Ze profiteren van een gunstige sociale huur of hypotheekvoorwaarden en dus stabiele woonlasten die jongere generaties alleen kunnen dromen. Is dat echter een bewuste keuze van de ouderen, of gewoon een bijwerking van het systeem waarin zij zelf ooit jong waren?

Het is een ironie van het leven, iedereen wil oud worden, maar niemand wil oud zijn. Oud worden op een goede manier is niet voor iedereen weggelegd. Jongeren zien ouderdom als iets in de verte, een ver-van-mijn-bed-show. Ze beseffen vaak niet dat ouderdom niet een plotselinge toestand is, maar een gradueel proces. En voor je het weet, krijg je een stempel opgeplakt.

Stel je voor dat een groep jongeren tijdens een protestmars door de straten loopt met borden als "Geef ons woningen!" en "Ouderen, laat ruimte voor de toekomst!". Want welke ouderen worden precies bedoeld? En wat betekent het om ruimte te maken voor de toekomst?

Een van de demonstranten, bijvoorbeeld een rechtenstudent van 27 jaar, raakt in gesprek met een oudere vrouw, die in een sociale huurwoning woont die volgens de demonstranten “te groot” is voor haar alleen. Anneke, op haar 78ste heeft een heel leven achter zich in dat huis. Haar kinderen zijn er opgegroeid, haar man heeft er tot zijn dood gewoond, en het huis is gevuld met herinneringen die niet zomaar in een kleinere flat passen. Het gesprek verandert langzaam van een beschuldigend debat naar een wederzijds begrip.

“Snap je niet dat ik hier graag wil blijven, waar ik mijn leven heb opgebouwd?” vraagt Anneke. Lotte antwoord, “Dat begrijp ik, maar wij hebben ook een leven dat we nog moeten opbouwen. We kunnen niet eens beginnen.”

Het verhaal van Anneke en Lotte is niet uniek. Het weerspiegelt een bredere maatschappelijke discussie waarin ouderen ongewild het symbool zijn geworden van iets waar ze zelf weinig controle over hebben. Want ouder worden is geen luxe, het is een realiteit die iedereen hoopt te ervaren. Maar hoe zorgen we ervoor dat iedereen, jong en oud, de ruimte krijgt om op zijn eigen manier te leven?

27 augustus 2024

 

Wet Betaalbare Huur,
uiteindelijk een ramp in vermomming?

 

Wat waren we blij met de komst van de Wet Betaalbare Huur. Eindelijk zouden de huurprijzen onder controle worden gebracht, en zouden we verlost zijn van de excessieve huurprijzen die de vrije sector teisteren. De wet beloofde bescherming voor  huurders tegen de woekerprijzen van huisjesmelkers. Maar nu de stof is neergedaald en de eerste gevolgen zichtbaar worden, lijkt de situatie ironisch genoeg nog beroerder dan voorheen.

In plaats van een afname in uitbuiting zien we juist een nieuwe trend opduiken, verhuurders, vooral de beruchte huisjesmelkers, maken van de gelegenheid gebruik om huurwoningen massaal in de verkoop te gooien. En uiteraard niet voor een zacht prijsje. Nee, de verkoopprijzen schieten omhoog, wat betekent dat de woningen onbetaalbaar zijn voor de gemiddelde Nederlander. Dezelfde huisjesmelkers die ooit gouden bergen beloofden aan huurders, proberen nu een nieuwe slag te slaan op de koopmarkt. Met de hoge verkoopprijzen wordt nogmaals duidelijk wie hier de werkelijke winnaars zijn, en dat zijn zeker niet de huurders.

De Wet Betaalbare Huur had verschillende voordelen moeten bieden: bescherming tegen excessieve huurprijzen, meer betaalbare woningen onder de 1.000 euro per maand en meer zekerheid voor huurders. De praktijk blijkt anders. De beoogde bescherming tegen excessieve huurprijzen heeft juist geleid tot een vlucht naar verkoop door verhuurders die hun inkomsten zien dalen. En daarmee blijven de huurders opnieuw met lege handen staan.

Deze zogenaamde 'bescherming' leidt in de praktijk slechts tot nog meer onzekerheid. Waar huurders eerder al moesten vrezen voor stijgende huurprijzen, moeten zij nu vrezen voor het verlies van hun woning, omdat deze plotseling in de verkoop gaat. De wet had een einde moeten maken aan uitbuiting, maar lijkt slechts een nieuwe manier te hebben gevonden om huurders uit te persen. De droom van een betaalbare huurwoning blijft voor velen een illusie.

En dan is er nog het argument van investeerders en verhuurders. De wet zou volgens minister Hugo de Jonge ook voor hen aantrekkelijk moeten blijven, zodat het verhuren van woningen rendabel is. Maar wat betekent dat in de praktijk? Het betekent dat de belangen van verhuurders en investeerders zwaarder wegen dan die van huurders. Dat blijkt wel uit het feit dat verhuurders zich nu massaal terugtrekken van de huurmarkt, met als gevolg minder aanbod en hogere prijzen voor koopwoningen. Een dubbele klap voor de huurder die op zoek is naar een betaalbare woning.

De Wet Betaalbare Huur, die werd gepresenteerd als een reddingsboei voor huurders, blijkt eerder een anker dat hen verder de diepte intrekt. De wet lijkt niet alleen ondoeltreffend in het bereiken van haar doelstellingen, maar verergert zelfs de problemen die zij had moeten oplossen. En zo blijft de huurder achter met de gebakken peren.

 

23 augustus 2024

 

Geen woorden zonder daden

Er wordt veel gepraat over de noodzaak van nieuwbouw voor sociale huurwoningen. Elke politieke partij roept luidkeels dat zij er zijn voor de inwoners van hun dorp of stad, maar wanneer het aankomt op daadwerkelijke actie, blijft het stil. De nieuwe regering komt niet verder dan vage beloftes dat er "snel iets moet gebeuren." Maar wat betekent dat precies? Hoe snel is snel? Wanneer gaat er iets gebeuren?

De traagheid waarmee plannen worden gemaakt en uitgevoerd voor de nieuwbouw van sociale huurwoningen is beschamend. De vraag naar betaalbare woningen blijft stijgen, terwijl het aanbod stagneert. De mensen die deze woningen het hardst nodig hebben, wachten vaak jarenlang op een fatsoenlijk dak boven hun hoofd. Ondertussen worden de prijzen in de woningen vrije sector steeds hoger en worden huren onbetaalbaar, of worden nu in de uitverkoop gedaan door deze te verkopen voor velen onbetaalbaar wordt. Dit is een crisis die vraagt om daadkrachtige maatregelen, niet om nog meer loze woorden.

Er is geen tijd meer voor uitstel en overleg. Het is hoog tijd dat de overheid begint met het onteigenen van grond. Dit is misschien een drastische stap, maar het is noodzakelijk. Te vaak wordt waardevolle bouwgrond vastgehouden door projectontwikkelaars die wachten op het juiste moment om een maximale winst te maken. Dit speculatieve gedrag draagt niets bij aan het oplossen van de woningnood. Integendeel, het verergert het probleem alleen maar. Door grond te onteigenen en deze onmiddellijk beschikbaar te maken voor de bouw van sociale huurwoningen, kan de overheid laten zien dat ze echt meent wat ze zegt.

Na onteigening moet de grond direct verzwaard worden, zodat er snel aan de slag kan worden gegaan met de bouw. Dit betekent dat de procedures rondom vergunningen en aanbestedingen aanzienlijk moeten worden versneld. Het kan niet zo zijn dat een bouwproject jaren vertraging oploopt vanwege bureaucratische rompslomp. Als de wil er is, moet er een manier zijn om deze procedures efficiënter te maken. Het gaat hier immers om het welzijn van mensen, niet om een spelletje politieke vertraging.

Er is een dringende behoefte aan concrete, meetbare acties. Een nationale taskforce die zich specifiek richt op de bouw van sociale huurwoningen zou een goede eerste stap zijn. Deze taskforce moet bevoegdheden hebben om snel beslissingen te nemen en moet direct kunnen rapporteren aan de regering. Daarnaast moeten er duidelijke doelen worden gesteld, zoals het aantal nieuw te bouwen woningen per regio en tijdsperiode waarin deze moeten worden gerealiseerd. Zonder deze duidelijke kaders blijven we hangen in een eindeloze cyclus van beloften zonder resultaat. Het gaat vaakom jonge mensen die hun toekomst zien verdampen omdat ze geen betaalbare plek kunnen vinden om hun leven op te bouwen.

5 augustus 2024

 

Versnelling van sociale woningbouw

 

De druk op de woningmarkt in Nederland is de afgelopen jaren aanzienlijk toegenomen, wat heeft geleid tot een groeiende behoefte aan sociale huurwoningen. Vooral in kleinere gemeenten, met een inwoneraantal van minder dan 40.000, is er vaak sprake van beperkte middelen en capaciteiten om snel en efficiënt nieuwe woningen te realiseren. Een innovatieve oplossing om dit probleem aan te pakken, is het creëren van een centrale databank waarin alle sociale woningbouwplannen van de afgelopen 15 jaar worden verzameld. Deze databank kan dienen als een bron van inspiratie en een hulpmiddel om de besluitvormingsprocessen te versnellen, waardoor de tijd tussen planvorming en bouwstart aanzienlijk kan worden verkort.

Een databank zou alle sociale woningbouwplannen omvatten die in de afgelopen 15 jaar zijn goedgekeurd door gemeenten met minder dan 40.000 inwoners. Deze vaak kleinere projecten en plannen kunnen variëren van bouwtekeningen en ontwerpen tot gedetailleerde omgevingsvergunningen. Door deze informatie te delen, kunnen andere gemeenten profiteren van al ontwikkelde kennis en ervaring, waardoor zij niet vanaf nul hoeven te beginnen bij de ontwikkeling van nieuwe woningbouwprojecten.

De databank moet toegankelijk zijn voor gemeenten, woningcorporaties en andere relevante stakeholders. Het zou mogelijk moeten zijn om te zoeken op specifieke kenmerken, zoals het type woning, de gebruikte bouwmaterialen, en de toegepaste architecturale stijlen. Ook zouden er informatie en best praktijkervaringen hierover beschikbaar moeten worden gegeven (zijn) over de goedkeuring van omgevingsvergunningen en de aanpak van eventuele juridische en administratieve obstakels.

Om de efficiëntie verder te vergroten, zouden procedures rondom de ontwikkeling en goedkeuring moeten versnellen zo ook de procedures van sociale woningbouwplannen moeten worden gestroomlijnd. Gemeenten en woningcorporaties kunnen gebruikmaken van de plannen en ontwerpen uit de databank als standaardontwerpen, waardoor de tijd en kosten van het ontwerp- en vergunningstraject worden verminderd. Dit betekent dat gemeenten minder tijd kwijt zijn aan de technische en juridische beoordeling van nieuwe plannen, aangezien ze kunnen terugvallen op al goedgekeurde en succesvolle ontwerpen.

De vereenvoudiging van procedures kan verder worden ondersteund door het opzetten van een versnelde omgevingsvergunning voor sociale woningbouw. Dit zou kunnen betekenen dat bepaalde administratieve stappen worden samengevoegd of vereenvoudigd, zoals het combineren van de aanvraag voor bouwvergunningen met die voor milieu- en ruimtelijke ordeningsvergunningen. Een ander niet onbelangrijk aspect, gemeenten zouden proactief bouwgrond moeten verwerven en klaarmaken voor ontwikkeling.

 

7 juli 2024

 

De Oneerlijke Last van Inflatiecorrecties op Sociale Huurwoningen

Inflatie is een onvermijdelijk economisch verschijnsel dat de prijzen van goederen en diensten elk jaar verhoogt. Wanneer de inflatie stijgt, stijgen ook de kosten van levensonderhoud. Sociale huurders, vaak de meest kwetsbare groep in de samenleving, voelen de impact van deze prijsstijgingen sterk. Toch wordt er bij de jaarlijkse huurverhoging van sociale huurwoningen niet alleen rekening gehouden met de inflatie, maar wordt er ook vaak een extra percentage bovenop gelegd. Dit werpt de vraag op: waarom moeten sociale huurders deze dubbele last dragen, en wat kunnen we doen om deze situatie te veranderen?

Sociale huurders, die vaak afhankelijk zijn van een vast of laag inkomen, zien hun woonlasten jaarlijks toenemen door deze inflatiecorrectie plus een extra huurverhoging. Deze extra verhoging is bedoeld om woningcorporaties te helpen hun exploitatiekosten te dekken en investeringen in onderhoud en nieuwbouw te financieren. Echter, dit leidt tot een onevenredige belasting van sociale huurders. Terwijl alle huishoudens de gevolgen van inflatie voelen, worden sociale huurders dubbel getroffen omdat hun huur stijgt boven op de algehele prijsstijging van het levensonderhoud.

Deze praktijk betekent dat huurders niet alleen te maken hebben met hogere kosten voor basisbehoeften zoals voedsel en energie, maar ook met fors stijgende huurprijzen. Hierdoor komen steeds meer sociale huurders in financiële problemen, omdat hun inkomen niet evenredig stijgt met de kosten. De kloof tussen inkomen en uitgaven wordt groter, waardoor de betaalbaarheid van wonen steeds meer onder druk komt te staan.

Woningcorporaties hebben zeker legitieme redenen om huurprijzen te verhogen. Ze moeten investeren in onderhoud, verduurzaming, en het bouwen van nieuwe woningen? om aan de groeiende vraag te voldoen. Echter, het is belangrijk om een balans te vinden tussen de financiële gezondheid van woningcorporaties en de betaalbaarheid van huren voor sociale huurders.

Woningcorporaties worden ook geconfronteerd met stijgende kosten. Verhoog de overheidssteun aan woningcorporaties om de kloof tussen exploitatiekosten en huurinkomsten te dichten. Hierdoor kunnen corporaties hun taken uitvoeren zonder de last volledig op de huurders af te wentelen.

Om de betaalbaarheid van sociale huurwoningen te waarborgen, moeten we op zoek naar alternatieve benaderingen en oplossingen die zowel de belangen van huurders als die van woningcorporaties dienen. Enkele mogelijke stappen zijn:

Beperk de jaarlijkse huurverhoging tot de inflatiecijfers, zonder extra percentages toe te voegen. Dit kan sociale huurders meer zekerheid bieden en hen beschermen tegen buitensporige huurverhogingen.

Versterk de wettelijke huurbeschermingsmaatregelen om huurders beter te beschermen tegen buitensporige verhogingen. Dit kan bijvoorbeeld door het invoeren van strengere regels voor huurverhogingen in de sociale huursector.

De huidige praktijk van het toevoegen van een extra percentage boven op de inflatiecorrectie voor sociale huurwoningen is onhoudbaar en oneerlijk voor sociale huurders. Het veroorzaakt onnodige financiële stress en ondermijnt de betaalbaarheid van wonen voor de meest kwetsbare groepen in onze samenleving. Door alternatieve benaderingen te omarmen en gezamenlijk naar oplossingen te zoeken, kunnen we een eerlijker en duurzamer systeem creëren dat recht doet aan zowel huurders als woningcorporaties.  

29 juni 2024

 

implementatie van de Omgevingswet

 

De analyse van de gemeente Hardinxveld-Giessendam in relatie tot de implementatie van de Omgevingswet kan worden gebaseerd op de informatie uit het gegeven artikel, met name gericht op de uitdagingen waarmee gemeenten worden geconfronteerd en mogelijke oplossingen.

Huidige situatie en uitdagingen

Gemeenten, waaronder Hardinxveld-Giessendam, ervaren aanzienlijke druk en worstelen met de implementatie van de Omgevingswet. De nadruk ligt momenteel vooral op de dagelijkse operationele taken, waardoor langetermijndenken en strategische planning naar de achtergrond worden gedrongen. De hoge werkdruk belemmert effectieve samenwerking en zorgt voor een vicieuze cirkel waarin het vinden van oplossingen bemoeilijkt wordt door de drukte zelf.

Kritieke punten

De gemeente staat onder grote druk door de implementatie van de Omgevingswet. Er is behoefte aan meer capaciteit en efficiëntere werkmethoden om de uitdagingen het hoofd te bieden.

Er is een gebrek aan samenwerking tussen gemeenten, zowel binnen de regio als daarbuiten. Hardinxveld-Giessendam moet mogelijkheden tot samenwerking verkennen om expertise te delen en de werkdruk te verlichten.

De focus ligt momenteel te veel op kortetermijnoplossingen, zoals het verlenen van (buitenplanse omgevingsplanactiviteit) BOPA-vergunningen en het gebruik van (tijdelijk alternatieve maatregelen) TAM- (Informatiemodel Ruimtelijke Ordening) IMRO. Dit kan leiden tot problemen bij het omzetten van deze activiteiten naar het omgevingsplan in de toekomst.

Mogelijke oplossingen

Hardinxveld-Giessendam moet samenwerken met andere gemeenten in de regio om expertise en middelen te delen. Dit kan helpen om de werkdruk te verminderen en langetermijnplanning te bevorderen.

De gemeente moet een langetermijnvisie ontwikkelen voor de implementatie van de Omgevingswet, waarbij rekening wordt gehouden met de noodzaak om BOPA's en TAM's om te zetten naar het omgevingsplan.

Hardinxveld-Giessendam moet communicatiekanalen verbeteren om burgers beter te informeren en te betrekken bij besluitvormingsprocessen. Dit kan helpen om de druk op de gemeente te verminderen en de efficiëntie te verbeteren.

De implementatie van de Omgevingswet is een complex proces dat aanzienlijke uitdagingen met zich meebrengt voor gemeenten zoals Hardinxveld-Giessendam. Het is essentieel dat de gemeente proactief blijft werken aan oplossingen en samenwerking zoekt met andere stakeholders om succesvol te zijn in het omgaan met deze uitdagingen en om de doelstellingen van de Omgevingswet te bereiken.

 

7 mei 2024 

Maak sociale huurwoningen prioriteit in elk gemeentelijk plan

 

In een tijd waarin de roep om rechtvaardigheid en gelijkheid steeds luider klinkt, staat minister Hugo de Jonge voor een uitdaging die niet alleen de fundamenten van onze samenleving raakt, maar ook de harten en huizen van haar burgers. Het is een kwestie van prioriteit stellen, van erkennen dat elk dak boven een hoofd een verhaal draagt, een leven omvat.

In de stille straten van kleine gemeenten, waar de echo van beloftes verloren lijkt te gaan in de wind, voelen velen de kou van onzekerheid. Het lijkt alsof de stem van de inwoners verstomd is in de besluitvorming, waar expertise ontbreekt en behoeften overstemd worden door andere belangen. Maar te midden van deze stilte ontwaakt een visie, een visie die verder reikt dan politiek gewin, verder dan economische overwegingen: een visie op inclusiviteit, op rechtvaardigheid, op thuis.

Het is tijd om een nieuw hoofdstuk te schrijven in het verhaal van onze gemeenten, een hoofdstuk waarin sociale huurwoningen niet langer een optie zijn, maar een prioriteit vormen. Minister De Jonge neemt het voortouw in deze revolutie van compassie en actie. Het is tijd voor daden, voor verandering die voelbaar is in de stenen van onze straten.

Met de kracht van wetgeving in zijn handen, roept minister De Jonge op tot een nieuwe standaard. Sociale huurwoningen worden niet langer overgelaten aan de willekeur van lokale politiek, maar worden verankerd in een beleid van urgentie en verantwoordelijkheid. Het beslissingsrecht wordt weggehaald bij degenen die de stem van het volk niet verstaan, en overgedragen aan hen die de expertise en toewijding hebben om echt te luisteren.

Heb het item al een keer eerder aangehaald, vraag mij af of het echt zo kan. Het lijkt dat het in veel kleine gemeenten ontbreekt, de benodigde expertise op het gebied van volkshuisvesting, vooral als het gaat om het bouwen van sociale huurwoningen. Juist door die benodigde expertise kan het voorkomen dat gemeenteraden beslissingen nemen die niet in lijn zijn met de behoeften van hun inwoners. Het is daarom tijd om het beslissingsrecht over sociale huurwoningen weg te halen bij kleine gemeenten.

Er zijn gemeenten die corporaties toestaan om bijvoorbeeld op eigen grond te bouwen door eerst te slopen voordat er nieuwbouw plaatsvindt. Dit kan niet de bedoeling zijn. Het is van cruciaal belang dat gemeenten zich committeren aan de ontwikkeling van sociale huurwoningen, zonder dat dit wordt belemmerd door financiële overwegingen.

Te veel kleine gemeenten ontberen de noodzakelijke expertise op het gebied van volkshuisvesting, vooral als het gaat om sociale huurwoningen. Dit leidt tot besluitvorming die niet aansluit bij de behoeften van de inwoners. Het is hoog tijd om het beslissingsrecht over sociale huurwoningen weg te halen bij gemeenten die hier geen prioriteit aan geven, corporaties die de expertise hebben plannen te laten maken en uitvoeren.

3 april 2024
 
Hoopvol blijven moet tocht lukken.

Aangehoord In een warme kroeg, doordrenkt van het gelach van velen, klinkt een stem die een bekend verhaal begint te vertellen. Het is een verhaal dat zich vaak ontvouwt wanneer gesprekken afdwalen naar politiek en immigratie. Kennen jullie die altijd begint over Nederlander eerst? Begint de stem, boven het rumoer uit. Altijd maar weer die buitenlanders over één kam scheren, alsof ze allemaal hetzelfde zijn. Maar laten we eens verder kijken. Is het echt zo eenvoudig?

Terwijl de woorden zich verspreiden, ontstaat er een moment van reflectie aan de tafels. Misschien, overweegt een stem, zijn we allemaal meer dan de labels die op ons geplakt worden. Het is een gedachte die langzaam door de kroeg sijpelt, als een rustige golf die de oever van vooroordelen zachtjes aanraakt.

Echt waar, vervolgt een wat krakende oudere stem met begrip. Laten we niet vergeten dat achter elke persoon een uniek verhaal schuilt. Een verhaal van hoop, van dromen, en soms ook van tegenslagen. De woorden worden met bedachtzaamheid ontvangen, een moment van stilte dat de ruimte vult.

Misschien, oppert een andere stem, doordrenkt van mededogen. Is het niet de nationaliteit die ons verdeelt, maar eerder onze gedeelde uitdagingen en aspiraties. Het is een gedachte die resoneert, een brug slaand tussen verschillende perspectieven.

De avond vordert, wordt de kroeg doordrenkt met een sfeer van begrip en verbondenheid. Want in plaats van te wijzen met beschuldigende vingers, kiezen de aanwezigen ervoor om elkaar vast te houden in empathie en compassie. Want uiteindelijk, te midden van onze diversiteit, vinden we onze kracht in het samen doorgronden van complexiteit en het omarmen van menselijkheid.

2 maart 2024

Bouwen in kleine gemeenten voor sociale samenhang

In kleine gemeenten door heel Nederland luidt een bekende kreet.

"Er is geen grond meer voor sociale huurwoningen en betaalbare koopwoningen."

Deze situatie dreigt de sociale cohesie te ondermijnen, waarbij jongeren, starters en mensen met een lager inkomen moeite hebben om in hun eigen gemeenschap te blijven wonen. Maar moeten we deze uitdaging accepteren als een onvermijdelijk lot? Absoluut niet.

Het is de hoogste tijd voor doortastende actie van de provincie en lokale gemeenten. We kunnen niet langer passief blijven terwijl de woningnood in onze kleine dorpen (ook) groeit. Het is van cruciaal belang dat de provinciale overheid en lokale gekozen gemeenteraden en instanties samenwerken om oplossingen te vinden die niet alleen de bouw van nieuwe woningen mogelijk maken, maar ook de sociale samenhang versterken.

De provincie moet een leidende rol spelen door een planmatige benadering te hanteren voor de ontwikkeling van deze kleine gemeenten. Dit betekent dat er strategisch gekeken moet worden naar beschikbare ruimte en mogelijkheden om nieuwe woningen te bouwen zonder afbreuk te doen aan het karakter van de gemeenschap. Gemeenten(raden) moeten actief worden betrokken bij het identificeren van potentiële bouwlocaties en het ontwikkelen van passende plannen.

Echter, dit betekent niet dat we de sociale samenhang uit het oog moeten verliezen. Integendeel, het is van vitaal belang dat de nieuwe woningen zorgvuldig worden geïntegreerd in de bestaande gemeenschap, zodat er een harmonieuze omgeving ontstaat waarin mensen van alle achtergronden zich thuis voelen. Dit vereist een evenwichtige benadering waarbij niet alleen wordt gekeken naar de kwantiteit, maar ook naar de kwaliteit van de woonomgeving.

Een van de grootste obstakels die dit proces vertraagt, zijn de langdurige procedures voor het verkrijgen van vergunningen en het vaststellen van bestemmingsplannen. Het is onaanvaardbaar dat deze bureaucratische rompslomp de broodnodige ontwikkeling van nieuwe woningen in kleine gemeenten vertraagt. Daarom moeten deze procedures worden gestroomlijnd en verkort, zodat bouwprojecten niet jarenlang worden vertraagd door administratieve hobbels.

We kunnen niet langer toekijken terwijl onze kleine gemeenschappen worstelen met een groeiende woningnood. Het is tijd voor actie, niet alleen van de overheid, maar van alle betrokken partijen. Door samen te werken en doortastende maatregelen te nemen, kunnen we ervoor zorgen dat iedereen de kans krijgt om in een betaalbare en leefbare woning te wonen, waar dan ook in Nederland. Laten we niet langer praten, maar handelen - onze kleine gemeenten verdienen niets minder dan dat. 

26 februari 2024

Nadenken over ouder worden en toekomstige woonsituatie

 

Als mensen ouder worden en de fase van het leven bereiken waarin hun kinderen het huis uit gaan. Heeft dit invloed op het moment waarop mensen gaan nadenken over hun toekomstige woonsituatie. Met de vergrijzing van de bevolking groeit ook de vraag naar kleinere woningen waar mensen comfortabel oud kunnen worden. Bijkomend voordeel is dat er bij deze doorstroming woningen vrij komen waar weer meerpersoonshuishoudens kunnen wonen.

Voor veel mensen is het een punt van zorg wanneer ze beginnen na te denken over hun toekomst wonen en doorstromen, vooral wanneer de kinderen het huis uit zijn en de ouderdom nadert. In Nederland is deze overgangsperiode naar een nieuwe levensfase bijzonder relevant gezien de demografische trends. We zien een stijging van het aantal ouderen, terwijl gezinnen steeds vaker later worden gesticht. Vrouwen wachten langer voordat ze kinderen krijgen en bevallen vaak pas na hun dertigste. Dit betekent dat wanneer de kinderen de leeftijd van twintig bereiken, de ouders meestal rond de vijfenvijftig jaar oud zijn, of zelfs ouder.

Veel van deze gezinnen beginnen hun huizenavontuur in een sociale huurwoning, maar na verloop van tijd overwegen ze om een eigen woning te kopen. Dit roept belangrijke vragen op over hoe oudere mensen worden geïnformeerd over de mogelijkheden om door te stromen naar een kleinere woning die van alle gemakken is voorzien.

Het is begrijpelijk dat deze overgang een bron van twijfel en zorgen kan zijn. Immers, het gaat niet alleen om het vinden van een nieuwe plek om te wonen, maar ook om het nadenken over financiële zaken, de behoefte aan zorg op latere leeftijd en het creëren van een levensstijl die past bij deze nieuwe fase van het leven.

Het is daarom van cruciaal belang dat er goede voorlichting en ondersteuning beschikbaar is. Dit kan variëren van informatief advies en begeleiding bij het vinden van een geschikte woning met informatie over zorgvoorzieningen en sociale activiteiten in de nieuwe omgeving.

Het informeren van deze groep mensen over de mogelijkheden van doorstromen naar een geschikte woning is van groot belang. Dit kan op verschillende manieren worden gedaan.

Gemeenten, woningcorporaties en andere relevante instanties spelen een belangrijke rol bij het verstrekken van deze informatie en het bieden van ondersteuning aan mensen die overwegen om door te stromen naar een andere woning. Door middel van voorlichtingsbijeenkomsten, informatieve brochures en persoonlijk advies kunnen zij twijfelaars helpen om weloverwogen beslissingen te nemen over hun toekomstige woonsituatie.

Het is belangrijk om te erkennen dat deze overgang een natuurlijk onderdeel is van het leven en dat het normaal is om vragen en twijfels te hebben. Door goed geïnformeerd te zijn en ondersteund te worden in dit proces, kunnen mensen met vertrouwen de volgende stap zetten op hun levenspad.

 

19 februari 2024 

 

Een Complexe Aanpak voor Verzorgingstekorten en Huisvesting

Het is een onderwerp dat de gemoederen flink bezighoudt is het tekort aan verzorgingshuizen voor onze vergrijzende bevolking. Bijna elke politieke partij spreekt er schande van, en terecht. Maar laten we niet alleen praten over problemen, laten we oplossingen aandragen die de toekomst tegemoet treden met een stevige en weloverwogen aanpak.

Het is van cruciaal belang om niet alleen te kijken naar het tekort aan zorgfaciliteiten, maar ook naar het schrijnende gebrek aan gekwalificeerd zorgpersoneel en passende huisvesting. Deze drie elementen zijn nauw met elkaar verbonden en vragen om een integrale aanpak.

Allereerst moeten we erkennen dat bepaalde beroepsgroepen, zoals politieagenten en verpleegkundigen, essentieel zijn voor onze samenleving. Deze professionals moeten prioriteit krijgen als het gaat om sociale huurwoningen, vooral in gebieden waar het tekort aan dergelijke woningen acuut is. Dit is niet alleen rechtvaardig, maar ook van vitaal belang voor het functioneren van onze samenleving.

Daarnaast moeten we niet alleen kijken naar het bouwen van een nieuwe vorm van “verzorgingshuizen”, maar ook naar innovatieve oplossingen die de behoeften van zowel ouderen als zorgpersoneel vervullen. We moeten overwegen om in bouwplannen ruimte te creëren voor huurwoningen die multifunctioneel zijn. Dit betekent dat een gebouw niet alleen dienstdoet als een traditioneel verzorgingshuis, maar ook woningen bevat voor zorgpersoneel.

Het bieden van huisvesting als secundaire arbeidsvoorwaarde voor het aantrekken van zorgpersoneel kan een aantrekkelijk voordeel zijn. Om ervoor te zorgen dat dit geen tijdelijke oplossing is, moeten er robuuste contracten worden opgesteld die de continuïteit van huisvesting waarborgen. Bij het beëindigen van werkzaamheden van in het verzorgingshuis moet het zorgpersoneel bijvoorbeeld een redelijke overgangsperiode krijgen om andere huisvesting te vinden, bij voorkeur minstens een half jaar.

Dit alles vraagt om een gecoördineerde inspanning van de overheid, de private sector en maatschappelijke organisaties. Het vergt investeringen, innovatie en een langetermijnvisie. Maar als we erin slagen deze uitdagingen aan te pakken, creëren we niet alleen een betere toekomst voor onze ouderen, maar ook een veerkrachtigere en rechtvaardigere samenleving voor ons allemaal. Laten we samenwerken aan een toekomst waarin niemand aan zijn lot wordt overgelaten en waarin iedereen de zorg ontvangt en levert huisvesting krijgt die ze verdienen. 

 

   15 februari 2024 

 

Woningbouwplannen en koudwatervrees.

Je leest regelmatig van de lancering van nieuwe woningbouwprojecten aan de oevers van rivieren. Terwijl ontwikkelaars trots spreken over de prachtige locatie, rijzen er vragen over de veiligheid van deze bouwplaatsen in tijden van mogelijke overstromingen. Het is essentieel dat bij het plannen van dergelijke projecten rekening wordt gehouden met de mogelijkheid van overstromingen en dat er in de nabijheid van de bouwplannen overloopgebieden worden voorzien om de impact van hoogwater te minimaliseren.

Verder is het belangrijk om rekening te houden met de impact van de bouwprojecten op het milieu en het ecosysteem van de rivier. De toename van bebouwing kan leiden tot veranderingen in de waterkwaliteit, habitatverlies voor planten en dieren, en verstoring van natuurlijke waterstromen. Daarom moeten ontwikkelaars zich inzetten voor duurzame bouwpraktijken en ecologisch verantwoord beheer van de omgeving.

Tegelijkertijd, in een tijd waarin de behoefte aan betaalbare huisvesting steeds kritischer wordt, vereist het slimme gebruik van beschikbare ruimte een innovatieve aanpak. De ontwikkeling van sociale huurwoningen met geïntegreerde opslagmogelijkheden en toegangsinfrastructuur biedt een veelbelovende oplossing voor deze uitdaging. Het optimaliseren van ruimte voor sociale huurwoningen is een cruciaal aspect van hedendaagse stedelijke planning, waarbij elk aspect van het ontwerp gericht moet zijn op efficiëntie en functionaliteit.

Verder is het belangrijk om rekening te houden met de impact van de bouwprojecten op het milieu en het ecosysteem van de rivier. De toename van bebouwing kan leiden tot veranderingen in de waterkwaliteit, habitatverlies voor planten en dieren, en verstoring van natuurlijke waterstromen. Daarom moeten ontwikkelaars zich inzetten voor duurzame bouwpraktijken en ecologisch verantwoord beheer van de omgeving.

Bovendien moeten deze ontwerpen rekening houden met klimaatverandering, bijvoorbeeld wateropvang onder de woningen te integreren of door het gebruik van bouwtechnieken zoals bouwen op palen, zodat bij hoogwater de woningen droog blijven.

Ook moet er nieuwbeleid voorgesteld worden waarbij parkeergelegenheid wordt gerealiseerd, exclusief voor bewoners, om parkeerproblemen in de omgeving te minimaliseren. Dit alles benadrukt het belang van een innovatieve aanpak die efficiënt ruimtegebruik combineert met comfort en kwaliteit van wonen, om een leefbare omgeving te creëren voor een diverse gemeenschap.

 

  8 februari 2024 

 

Beste Hardinxvelder, Giessendammer

Goed nieuws! In Hardinxveld-Giessendam hebben we onlangs een nieuwe wethouder wonen mogen verwelkomen, die gelukkig een frisse kijk heeft op wonen in onze gemeente. Het is bemoedigend om te zien dat zij een andere benadering heeft dan haar voorganger, en dat biedt hoop voor iedereen die op zoek is naar sociale huurwoningen.

Het is geen geheim dat sociale woningbouw in onze regio sinds 2012 stil lijkt te staan. Gelukkig hebben we een actieve woningcorporatie die graag wil bouwen, maar helaas worden deze plannen vaak vertraagd door langdurige procedures en uitvoeringsbesluiten die tot wel 10 jaar kunnen duren. Dit is een situatie die dringend verbetering behoeft.

De provincie wil dat gemeenten meer betaalbare woningen bouwen, Dit jaar krijgen enkel projecten met minstens 33 procent sociale huur en 33 procent middenhuur of ‘goedkope koopwoningen’ (tot 355.000 euro) nog groen licht van de provincie. En mogelijk worden de eisen volgend jaar nog strenger, dan moet 40 procent van de nieuwbouw sociale huur zijn. Compenseren over projecten heen mag.

Deze eisen hebben echter gemengde reacties opgeroepen bij wethouders en gemeenten, die vrezen dat het de totale woningbouwproductie kan remmen.

In Hardinxveld-Giessendam is het van groot belang dat we een constructieve aanpak vinden om de woningnood aan te pakken. Hier zijn enkele suggesties voor een initiatief dat kan worden meegenomen in de prestatieafspraken voor 2024 en verder

Versnelde Procedures: Werk samen met de gemeente, woningcorporaties en andere belanghebbenden om procedures voor woningbouwprojecten te versnellen, zonder concessies te doen aan de kwaliteit en het draagvlak.

Stimuleer samenwerking tussen de gemeente, provincie, het Rijk, woningcorporaties, huurdersorganisaties en private partijen om gezamenlijk doelen te bereiken. Lokale samenwerking is essentieel om de woningbouwambities te realiseren.

Onderzoek nieuwe financieringsmodellen die de ontwikkeling van sociale woningbouw kunnen stimuleren. Denk aan subsidies, belastingvoordelen of publiek-private samenwerkingen.

Betrek de inwoners van Hardinxveld-Giessendam actief bij het proces. Hun input kan waardevol zijn bij het bepalen van de behoeften en prioriteiten op het gebied van sociale woningbouw. Zet in op duurzame en energiezuinige woningbouwprojecten die niet alleen voldoen aan de huidige behoeften, maar ook toekomstbestendig zijn.

Laten we samen streven naar een evenwichtige en haalbare aanpak voor de sociale woningbouw in ons dorp. Het is van groot belang dat we de uitdagingen op een doordachte manier aangaan en zo een positieve impact hebben op de beschikbaarheid van betaalbare woningen voor alle inwoners van Hardinxveld-Giessendam.

 

  1 februari 2024

 

Nationaal Fonds Betaalbare Koopwoningen

In reactie op de antwoorden van de minister voor Volkshuisvesting en Ruimtelijke Ordening op de vragen van het lid Nijboer (PvdA) over het Nationaal Fonds Betaalbare Koopwoningen (NFBK). Hoewel het streven naar betaalbare koopwoningen voor starters en middeninkomens een lovenswaardig doel is, komt er met de uitwerking van het fonds die dan toch enkele vragen en bedenkingen oproept.

Allereerst valt het op dat het initiële voorstel van stichting OpMaat, gericht op koopstarters met een laag-middeninkomen tussen de 40.000 en 65.000 euro, niet volledig is overgenomen in het uitgewerkte amendement. De minister beweert weliswaar dat het fonds geïnspireerd is door OpMaat, maar de afwijkingen zoals de betaalbaarheidsgrens van €355.000 en de gemaximeerde korting van €50.000 roepen vragen op over de effectiviteit van het fonds om daadwerkelijk betaalbare woningen te realiseren voor de beoogde doelgroep.

Verder valt het op dat de minister ervoor kiest om starters met een huishoudinkomen van 1,5 tot 2 keer modaal in aanmerking te laten komen voor het fonds, terwijl de groep tussen een modaal en 1,5 modaal inkomen wordt uitgesloten. De rechtvaardiging hiervoor is vaag en lijkt zijn gebaseerd op praktische overwegingen, zoals de variatie in nieuwbouwprijzen en leennormen. Het ontbreken van een duidelijke onderbouwing roept vragen op over de eerlijkheid en rechtvaardigheid van de regeling.

Bovendien blijft de vraag onbeantwoord wat de consequenties zijn voor alleenstaande starters die net buiten de vastgestelde inkomensgrenzen vallen. De minister lijkt te erkennen dat deze groep tussen wal en schip valt, zonder aanspraak te kunnen maken op het Nationaal Fonds Betaalbare Koopwoningen en tegelijkertijd te veel verdient voor een sociale huurwoning.

Het ontbreken van concrete oplossingen voor deze groep ondermijnt het streven naar gelijke kansen op de woningmarkt. Hoewel de minister verwijst naar maatregelen om de betaalbaarheid van wonen voor middeninkomens te verbeteren, blijft het de vraag of deze maatregelen voldoende zijn om de groeiende groep alleenstaande starters met een inkomen net boven de gestelde grenzen te ondersteunen. Het voorstel om gemeenten huisvestingsvergunningen te laten reguleren, lijkt een stap in de goede richting, maar concrete garanties voor eerlijke verdeling en toegankelijkheid ontbreken.

Ook roepen de antwoorden van de minister vragen op over de rechtvaardigheid, effectiviteit en inclusiviteit van het Nationaal Fonds Betaalbare Koopwoningen. Een kritische evaluatie van de uitwerking en aanvullende maatregelen om de genoemde tekortkomingen aan te pakken, lijkt essentieel om daadwerkelijk de doelen te bereiken en een eerlijke toegang tot betaalbare koopwoningen voor alle startende huishoudens te waarborgen. Vraag mij dan ook af of het allemaal wel is te realiseren. Betaalbare woningen voor iedereen.

 

   19 januari 2024  

 

Sociale huurwoningen - Tijd voor daadkracht en regie

Afgelopen week stond wederom de schrijnende kwestie van het tekort aan sociale huurwoningen in de schijnwerpers. Een prangend probleem dat vraagt om concrete oplossingen en vooral een daadkrachtig beleid. Helaas zijn er gemeentes die huiverig zijn om deze broodnodige woningen te bouwen, uit vrees voor vermeende kosten en zorgen over potentiële bewoners met een 'rugzakje'. Het wordt hoog tijd om deze terughoudende gemeentes op non-actief te zetten en de regie in handen te geven van sociale woningcorporaties, die de belangen van de gemeenschap beter begrijpen.

In gemeentes waar de meerderheid in de gemeenteraad berust bij partijen die niet begaan zijn met de sociaal zwakkeren, dient er juist een versterkte rol voor sociale corporaties te komen. Het is niet aan de gemeenteraad om grondposities aan te kopen; deze taak behoort tot het domein van hogere instanties. Het aanwijzen van gronden die kunnen worden onteigend moet op regelmatige basis gebeuren om de vaart in het bouwproces te houden.

Het bouwen van woningen moet eveneens een stuk eenvoudiger worden. We kunnen niet langer blijven hangen in bureaucratische processen die tien jaar of langer in beslag nemen. Het is duidelijk dat er te veel overheidslagen zijn die hun ideeën op het proces loslaten, waardoor de realisatie van sociale woningen wordt vertraagd. Het is hoog tijd om deze lagen te vereenvoudigen en te versnellen, zodat we sneller resultaten boeken.

Het aankopen van grond en het bouwen van woningen zijn cruciale stappen die niet in de schaduw van bureaucratie mogen verdwijnen. Door de verantwoordelijkheid bij de juiste instanties te leggen en processen te stroomlijnen, kunnen we een snellere en efficiëntere aanpak garanderen. Laten we samen streven naar een beleid dat niet alleen daadkrachtig is, maar ook de belangen van de sociaal zwakkeren in onze samenleving prioriteit geeft.

Het is tijd om de handen uit de mouwen te steken en te bouwen aan een toekomst waarin niemand hoeft te vrezen voor een gebrek aan betaalbare huisvesting.

 

  10 januari 2024 

 

Voor potentiële sociale huurders blijft de situatie zorgelijk

Het recent geïntroduceerde pakket aan wetten en wetswijzigingen op het gebied van wonen en ruimtelijke ordening, dat vanaf 1 januari 2024 van kracht is, belooft een impact te hebben op verschillende aspecten van de woningmarkt, maar lijkt vooral een negatieve invloed te hebben op potentiële sociale huurders. Deze voorstellen lijken hen opnieuw het meest te benadelen.

Voor potentiële sociale huurders blijft de situatie zorgelijk omdat veel van de voorgestelde maatregelen niet direct het tekort aan betaalbare sociale huurwoningen aanpakken. Ondanks inspanningen van onder andere Hugo de Jonge en het parlement ontbreken concrete acties die leiden tot meer beschikbare en betaalbare sociale huurwoningen. Hoewel de afschaffing van de marktverkenning voor corporaties mogelijk een verschuiving kan veroorzaken naar meer middenhuurwoningen, blijft het onzeker of het gestelde doel van 50.000 middenhuurwoningen door corporaties tegen 2030 daadwerkelijk behaald zal worden.

Voor particuliere huurders is de situatie gemengd. Enerzijds wordt er een rem gezet op huurstijgingen voor vrijesector huurwoningen, wat een positieve stap lijkt om de betaalbaarheid te waarborgen. Anderzijds geldt deze beperking niet voor sociale huurwoningen, waar de huurverhoging enkel gebaseerd is op de loonontwikkeling. Dit kan resulteren in een relatief sterkere stijging van de huren van gereguleerde woningen in 2024 ten opzichte van vrijesector huurwoningen, waardoor de last voor sociale huurders mogelijk verzwaard wordt.

Om sociale huurders ook een positief toekomstperspectief te bieden, zijn aanvullende maatregelen noodzakelijk om de betaalbaarheid van hun woningen te verbeteren. Dit kan bijvoorbeeld gebeuren door het vergroten van het aanbod aan sociale huurwoningen van net boven de liberalisatiegrens en het creëren van meer diversiteit in woningtypen.

Het is van cruciaal belang dat de overheid blijft streven naar een evenwicht tussen het stimuleren van woningbouw en het waarborgen van betaalbaarheid, met specifieke aandacht voor de behoeften van de sociale huurders. Een dergelijke benadering zou kunnen bijdragen aan een meer inclusieve en toegankelijke woningmarkt voor alle Nederlanders. Er moet naar gestreefd worden om sociale huurders een helder perspectief te bieden, niet jaarlijks automatisch de huurstijgingen vast te stellen. Door het aanbod en de diversiteit van sociale huurwoningen te vergroten maak je ook ruimte voor de noodzakelijke doorstroming. Dit zou de weg effenen naar een meer rechtvaardige en evenwichtige huisvestingsomgeving voor allen.

 

   3 januari 2023

Evenwicht vinden in Toewijzing en Besluitvorming

De discussie over de toewijzing van sociale huurwoningen is de laatste tijd in een stroomversnelling geraakt. Er wordt veel gesproken over verschillende groepen die recht hebben op deze woningen van statushouders tot zorgmedewerkers en mensen werkzaam bij de politie. Echter, te midden van deze gesprekken lijken de reguliere woningzoekenden en langdurige huurders die al geruime tijd ingeschreven staan bij sociale woningcorporaties uit het oog te worden verloren.

De vraag die steeds vaker opduikt is of er niet te veel organisaties en instanties zijn die zich bemoeien met deze toewijzingen, wat leidt tot vertragingen en het uitblijven van doortastende beslissingen. De impasse lijkt voort te duren, waarbij degenen die al lange tijd wachten op een sociale huurwoning geen vooruitgang zien.

Het is van cruciaal belang om de balans te vinden tussen het bedienen van verschillende behoeften en het garanderen van eerlijke kansen voor alle woningzoekenden. Echter, in de huidige complexe structuur lijkt het erop dat de besluitvorming verstrikt raakt in een web van regels en voorschriften, waardoor het proces onnodig vertraagd wordt.

Een interessant voorstel dat naar voren komt in deze discussie is om de woningcorporaties meer bevoegdheid te geven in het besluitvormingsproces. Door hen het volledige beslissingsrecht te geven, zou dit de mogelijkheid bieden om sneller en efficiënter te handelen bij de toewijzing van sociale huurwoningen. Deze benadering kan de langdurige wachttijden verminderen en een eerlijker systeem voor alle woningzoekenden tot stand brengen.

Door de verantwoordelijkheid voor toewijzingen rechtstreeks bij de woningcorporaties te leggen, kunnen zij een meer gerichte aanpak hanteren die rekening houdt met zowel urgente behoeften als de belangen van mensen die al lang op de wachtlijst staan. Dit zou kunnen resulteren in een meer doeltreffende en rechtvaardige verdeling van sociale huurwoningen, waarbij rekening wordt gehouden met alle verschillende belanghebbenden.

Natuurlijk zijn er zorgen en overwegingen die gepaard gaan met een dergelijke verschuiving van bevoegdheden. Het is van belang om ervoor te zorgen dat de transparantie, verantwoording en eerlijkheid binnen het toewijzingsproces gewaarborgd blijven. Daarom is het noodzakelijk om strikte richtlijnen en controlemechanismen vast te stellen om ervoor te zorgen dat de belangen van alle betrokkenen worden behartigd.

Al met al is de tijd rijp om het debat over de toewijzing van sociale huurwoningen opnieuw te bekijken en te heroverwegen wie er betrokken moet zijn bij het besluitvormingsproces. Het geven van meer autonomie aan de woningcorporaties kan een veelbelovende stap zijn om een efficiënter en rechtvaardiger systeem te creëren, waarbij de behoeften van alle woningzoekenden worden erkend en vervuld.